Paul Jeremy: Turn me to gold in the sunlight

Jako, że ta stylizacja nie zapewniła mi wygrania warsztatów Glamour, to nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, wstawiam zestaw na bloga, o! Przejdźmy do rzeczy! Zazwyczaj jesienny Białystok przemierzam w przydużym swetrze i jakiejś czapce spod której wystają włosy, zakrywające większość twarzy. Dzisiaj – jako, że okazja była szczególna – postanowiłem ubrać się nadzwyczajnie, gdyż niecodziennie odwiedza się fryzjera. Sportowo, ale z klasą, w skórzanej kurtce wracałem w mojej nowej fryzurze i ludzie byli jacyś dziwni – ktoś się do mnie uśmiechnął na ulicy, pani w sklepie była przemiła, a zazwyczaj pochmurna, niezbyt uprzejma bibliotekarka stwierdziła, że nauczy mnie jak korzystać z katalogu online i jak zamawiać przez niego książki. Zacząłem się głowić co mogło się zmienić - jak to możliwe, że wszyscy są dla mnie tacy sympatyczni? Czy wygląd naprawdę ma takie znaczenie? Czy ludzie piękni naprawdę mają w życiu lepiej?

Szczerze wam powiem, że nienawidzę pięknych ludzi – a pięknych i bogatych jeszcze bardziej. To zazdrość w czystej postaci! Nie mówcie mi, że nigdy nie zastanawialiście jak to jest iść przez centrum i czuć na sobie spojrzenia wszystkich wokół(i to bynajmniej nie z tego powodu, że jest się czymś ubrudzonym), jak to jest mieć uśmiech, który potrafi sprawić, że innym miękną nogi, a jedno przeszywające spojrzenie może być wystarczającym i ostatecznym argumentem w rozmowie. To chyba naturalne, że pewność siebie łączy się z atrakcyjnością – w innym przypadku uznajemy taką osobę za irytującą. Oczywiście, żeby moje żale nie zakrawały się aż tak o typową polską mentalność, powiem, że wydaje mi się, że również od pięknych osób wymagamy więcej. Jeśli okażą nam swoją niższość intelektualną, natychmiastowo lądują w worku z napisem „pusty i głupi”. Naturalnie, pięknym w niektórych sytuacjach jest łatwiej, ale chyba życie stawia przed nami wszystkimi jakieś wyzwania i tylko od nas zależy czy wyjdziemy z nich zwycięsko. Dla wszystkich zainteresowanych tematem piękna, polecam klasyk "Portret Doriana Gray'a" Oscara Wilde'a!