If there's a future, we want it now + Pani Bovary

Mija kolejna leniwa niedziela, którą spędziłem na objadaniu się słodyczami, piciu aromatycznej kawy, czytaniu książek i beztroskich spacerach. Nawet nie pomyślałem o nauce i pracach domowych, do których powinienem się zabrać. To wszystko przez marcowe słońce, w którym już czuć lato! Wyglądając przez okno spodziewamy się kilkunastu stopni ciepła, ale to złudne, gdyż w cieniu nadal czai się zima, gotowa odmrozić palce i zaczerwienić nosy. Prezentuję wam dzisiaj zdjęcia z zeszłego tygodnia, gdy jeszcze było trochę cieplej. Tęsknię za dodatnią temperaturą i wyczekuję dni, kiedy będę mógł zrzucić z siebie tony odzieży wierzchniej i przejść się po mieście w samej koszulce i spodenkach, nie narażając się na zaziębienie!

Next lazy Sunday passes by on eating sweats, drinking coffee, reading books and carefree walks. I haven’t even thought of learning to my geography test or doing homework, what I should do, but I didn’t. It’s all because of that march sun in which I can almost feel summer. Looking out the window, I’m expecting 20 Celsius degrees, but it’s a delusion. Winter is hiding in the shadow, ready to freeze our fingers or blush our noses.  I’m presenting to you photos from last week, when it was a little bit warmer. I miss that weather and I’m looking forward to time, when I will be able to shed my winter coat and go through the city center in t-shirt and pants only, without risking my health.

bluza/sweatshirt - River Island

spodnie/pants - H&M

buty/shoes - Adidas

photos by Monika


***

Pani Bovary

Ostatnio przez moje dłonie prześlizgnęły się dwie książki – Portret Doriana Gray’a i Pani Bovary. Oba utwory są uznawane za arcydzieła w skali światowej i oba wzbudziły we mnie wiele skrajnych emocji, jednakże mojemu sercu bliższa jest zdecydowanie ta druga powieść i to jej poświęcę dzisiejszy wpis.

Pani Bovary została napisana w XIX wieku przez Gustawa Flauberta. Autorowi wytoczono proces o obrazę moralności właśnie przez wydanie tej realistyczno-psychologicznej powieści. To książka o miłości młodego lekarza, który właśnie został wdowcem, do córki jego pacjenta – Emmy. To piękna, szczupła, brązowowłosa kobieta. Wychowana w klasztorze na czytaniu romansów, stworzyła w swojej wyobraźni obraz cudownej miłości, któremu Karol w żaden sposób nie jest w stanie sprostać. Emma czekała na księcia na białym koniu, zamiast niego zjawił się wiejski, trochę ciapowaty lekarz. Jednak zakochała się w nim, upatrując zmiany swojego wiejskiego, nudnego życia i czekając na wymarzony awans społeczny. Małżeństwo nie przynosi jednak upragnionych wielkich namiętności, nie ma wyznań przy świetle księżyca, gorących pocałunków ani wierszy recytowanych w gajach przy akompaniamencie słowików. Jest za to nudny do bólu Karol, któremu do pełni szczęścia wystarczy dobry obiad i uśmiech żony, która potulnie wyczekuje powrotu męża z pracy. Nie ma się, więc co dziwić, że w zetknięciu się z wybujałymi fantazjami Emmy, jej partner zaczyna się jawić jako prostak, sztampowy przedstawiciel klasy niższej, który nie posiada żadnych ambicji. 

„Przed pójściem za mąż wydawało się jej, że jest zakochana; ponieważ jednak nie przyszło szczęście, jakie z tej miłości miało wyniknąć, myślała, iż się pomyliła. I usiłowała dociec, co właściwie znaczyły wyrazy: s z c z ę ś c i e,  n a m i ę t n o ś ć,  u p o j e n i e, które ją tak zachwycały w powieściach.”

Przełomowym momentem w fabule jest zaproszenie państwa Bovarych na bal do margrabiego d’Andervilliers w zamku la Vaubyessard. Tutaj Emma mogła zakosztować wielkiego świata, o którym tyle czytała. Od tego momentu już nic w jej wiejskim, prowincjonalnym życiu jej nie zachwycało. Aż do śmierci żyła wspomnieniami balu, bogato zastawionych stołów, kolorowych świateł, różnorakich tańców i śmietanki towarzyskiej, do której tak pragnęła należeć.

„Wycieczka do Vaubyessard uczyniła wyłom w jej życiu, podobny do owych rozpadlin lub szczelin, jakie burza wyrywa czasem w ciągu jednej nocy w górach(…)Serce jej było do nich podobne: zetknięcie się z bogactwem zostawiło na nim coś, czego się już zatrzeć nie dało.”

Emma, zaczytana w żurnalach i lekturach, nieszczęśliwa, czekająca na miłość, której nigdy nie dane było jej spotkać, rzuca się w wir romansów, poszukując nieodkrytych namiętności. O kochanków nie trudno, przecież jest piękna! Desperacko szuka wyimaginowanych uniesień, co z dnia na dzień, staje się coraz tragiczniejsze w skutkach. Jej moralność praktycznie zanika, nie baczy na to, że zadłuża się po uszy, wydając pieniądze męża na każdą, nawet najbardziej trywialną i bezsensowną zachciankę, roztrwania cały majątek i doprowadza rodzinę do ruiny… 

„Od tej chwili życie jej stało się jednym pasmem kłamstw, którym osłaniała swą miłość niby szalem, aby ją lepiej ukryć. Było to jej potrzebą, manią, przyjemnością – do tego stopnia, że kiedy opowiadała, iż szła  p r a w ą  stroną ulicy, można było być pewnym, iż szła  l e w ą.”

Gustaw Flaubert stworzył ponadczasowe arcydzieło – wystarczy spojrzeć na język, jakim została napisana powieść. To niesłychane bogactwo pięknych fraz, wnikliwych analiz i rozbudowanych opisów skonstruowanych z mistrzowską precyzją – dokładność szczegółów jest niesamowita! Niektórych może to nudzić, niektórych zachwycać – ja zdecydowanie zaliczam się do tych drugich. Ponadto warto zwrócić uwagę na znakomicie naszkicowane stadium psychologiczne niemalże wszystkich głównych bohaterów – poznajemy ich emocje, motywy - potrafimy się z nimi utożsamić i ich zrozumieć. 

Ciężko jednoznacznie ocenić postać Emmy – z jednej strony była marzycielką, romantyczką, idealistką, z drugiej można nazwać ją kobietą lekkich obyczajów, nieustannie zdradzającą męża, roztrwaniającą jego majątek, doprowadzającej się do samozniszczenia i w konsekwencji do stoczenia na samo dno. 

Jedyna postać, która dobrze kończy w tej powieści to Pan Homais – sąsiad Bovarych, klasyczny kombinator, który od samego początku wzbudzał we mnie irytację. Zawsze wiedział co powiedzieć, komu się przypodobać… Aż prosił się o jakieś negatywne zakończenie! Ale tak się nie stało, bo życie to nie bajka i nie zawsze dobrzy wygrywają. 

„Pani Bovary” to powieść zdecydowanie ponadczasowa. Emma równie dobrze mogłaby oglądać seriale, trzymać w ręce „Harper's Bazaar” i zaczytywać się w „50 twarzach Grey’a”. Przecież wieczne poszukiwanie szczęścia i miłości jest wpisane w ludzką naturę...

PS Sorry guys, I don't feel up to writing reviews in English, but I think someday I'll translate them and you will be able to read them too. I can say that I honestly recommend "Madame Bovary" to all of you!

"She wanted to die, but she also wanted to live in Paris." ~ Madame Bovary