Anna Karenina

Jakiś czas temu pisałem Wam, że chciałbym aby mój blog się bardziej "ukulturalnił", co oznacza więcej tekstów ode mnie na najróżniejsze tematy - staram się wywiązać z tego postanowienia, enjoy!

***

W sobotni wieczór wybrałem się do kina na „Annę Kareninę” i nadal pozostaję pod absolutnym czarem tego filmu. Zapierający dech, pełen przepychu, magiczny klimat petersburskich salonów u schyłku potęgi Imperium rosyjskiego. Muzyka idealnie komponująca się z obrazem, budująca atmosferę i podkreślająca emocje. Świat przedstawiony w tym filmie ukazuje nam się jako swego rodzaju spektakl teatralny – z choreografią, tańcem i ogromną ilością scenografii. Prawdopodobnie miało to odzwierciedlać sztuczność i ułudę ówczesnego, arystokratycznego światka. 

W roli Anny Kareniny pojawiła się przepiękna Keira Knightley(do której wrócę później), jej męża zagrał fenomenalny Jude Law, a hrabiego Wrońskiego – kochanka głównej bohaterki - Aaron Johnson i myślę, że to on jest jedyną osobą, do której gry można mieć jakiekolwiek zastrzeżenia.

Teraz taka mała dygresja - jako, że przed chwilą widziałem „Księżną” w telewizji, jestem zupełnie oczarowany Keirą Knightley. Jej subtelną urodą oraz niezwykle kobiecym i zmysłowym sposobem bycia – w kreacji pani na Devonshire widzimy Keirę jako słynącą z niezwykłej piękności księżną Georginę Cavendish, królową arystokratycznych salonów, która gaśnie powoli w nieudanym małżeństwie przy mężu, wyczekującym tylko męskiego potomka i namiętnie ją zdradzającym. Księżna odnajduje miłość w osobie kochanka Charlesa Greya, lecz porzuca go, wiedząc, że będąc z nim, na zawsze utraci pozycję i przede wszystkim swoje dzieci.

Natomiast w "Annie Kareninie", Keira wciela się w postać wyzwolonej, niebojącej się zaryzykować kobiety – mężatki, która gotowa dla miłości porzucić rodzinę i narazić się na jawną pogardę mieszkańców Petersburga. Spotyka ją los co prawda tragiczny, ale nasuwający nam pytanie – jakich poświęceń warta jest miłość?

Nie wiem, czy to moje bezgraniczne uwielbienie do tego rodzaju filmów, czy może uroda głównej bohaterki, ale film „Anna Karenina” od teraz plasuje się w czołówce moich ulubionych filmów. 

I na koniec piękny cytat z filmu: „You can’t ask why about love”.